Afgelopen zondag was het dan zo ver. We hadden besloten om mijn haar aan te pakken. Ik liet zo veel haren achter dat dit niet leuk meer was. De beste oplossing is dan gewoon toegeven aan het kaal worden en hier gehoor aan geven. Zondag hebben we mijn haar gemillimeterd nadat ik nog een paar keer goed in de spiegel had gekeken. Het kapsel dat ik had, zal ik voorlopig niet weer zien. We hebben het eerst gemillimeterd zodat we even een tussen stop hadden tussen het hebben van wel haar en geen haar. Konden we even een beetje wennen aan een hoofd zonder haar.
Dit was toch wel een pijnlijk moment. Het kapsel waar je bewust voor hebt gekozen wordt in een keer verwijderd. Hopend dat de korte coupe toch wel goed zou staan. Leuk is anders...
Nadat de tondeuse en m'n moeder klaar waren met het millimeteren werden de kale plekken op mijn hoofd gelijk een stuk zichtbaarder. De volgende ochtend waren ze na een nacht draaien op mijn kussen en na een lange douche al helemaal zichtbaar geworden. Het was eigenlijk geen gezicht die kale plekken.
En nog steeds liet ik haren achter. Ze waren niet zo lang meer dan voor de make over maar toch liet ik overal kleine haartjes achter.
Daarom hebben we maandag middag maar besloten om het gelijk helemaal aan te pakken en mijn hoofd helemaal kaal te scheren.
Nadat het scheermesje op mijn hoofd in actie was geweest was het tijd om mijn baard er af te halen. Ook bij mijn baard kon ik de haartjes er uit trekken en vielen er geregeld haartjes naar beneden.
Na dat dit klaar was kon ik de confrontatie in de spiegel aan gaan. Toch wel een beetje spannend, hoe zal het me staan? De eerste confrontatie was toch wel wat onwennig. Wat een blote billen gezicht had ik in een keer zeg! Dat word even wennen. Het is nu behoorlijk confronterend dat ik een kaal hoofd heb. Eerst kon je nooit aan mij zien dat ik een kanker patiënt ben. Maar door het kale hoofd wordt je er wel vaak aan herinnerd. Gelukkig heb ik nog wel mijn wenkbrauwen en wimpers. Hierdoor heb ik nog wel wat tekening in mijn gezicht. Ik hoop dat het nog even een tijd duurt voordat die gaan verdwijnen.
Hieronder kunnen jullie een collage zien van de veranderingen. Op de eerste foto zien jullie mij zoals ik er altijd uit zag. Op foto twee zien jullie mij met gemillimeterd haar, op foto drie met een kaal hoofd met baard. Op de laatste foto zien jullie hoe ik er nu bij loop. Zonder haar op mijn hoofd en zonder baard.
Ondanks dat ik nu kaal ben en dat ik dat ik dat niet leuk vind, voel ik me verder prima. Ik heb helemaal geen last van vermoeidheid, misselijkheid of andere symptomen (op die vervelende piep na). Ik kan dus nog steeds lekker thuis rondlopen zonder mij belabberd te voelen.
Ik moet hier nog maar even van genieten, want donderdag moet ik alweer naar het UMCG om weer opgenomen te worden. Dan begint kuur twee alweer. Ik lig dan weer acht dagen in het ziekenhuis, waarna ik vervolgens twee week naar huis mag.
Dit was het dan alweer. Zo zijn jullie weer even op de hoogte van de huidige stand van zaken en van mijn uiterlijk. Mijn volgende blog zal vrijdag of zaterdag online komen. Dan kunnen jullie lezen hoe mijn eerste dagen van kuur twee zijn verlopen en of ik weer samen met Stijn, Gert en Jan op de kamer lig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten