Dag acht en negen. Weer thuis

Dag acht. Donderdag

Donderdag was het dan eindelijk zo ver, het ontslag! Na een week in het ziekenhuis gelegen te hebben was het tijd om weer naar huis te gaan.
De dag begon zoals elke dag weer vroeg. Rond kwart over zeven kwam de verpleging de kamer binnen met de vraag wat we voor het ontbijt wilden hebben. Nadat ik met moeite wakker werd, ging ik voor de laatste keer aan tafel zitten om te ontbijten met de gedachte dat ik een dag later nog lekker lag te slapen.
Na het ontbijt ben ik rustig begonnen met mijn tas in te pakken.
Om negen uur kwam de verpleging de kamer weer binnen om mij de laatste chemo van deze week te geven. Ik moest deze ochtend namelijk nog een half uurtje aan de Bleomycine. Na dit half uurtje werd er nog even na gespoeld met een vocht infuus.
Dat duurde niet zo heel erg lang. Vervolgens was het dan eindelijk zo ver. Mijn infuus werd eindelijk verwijderd! Na een week lang 24 uur per dag vast te zitten aan een infuus ben je blij dat je weer vrij kan rond lopen. Je hoeft nu niet steeds die paal weer mee te sjouwen. Wat een vrijheid!
Na het loskoppelen moesten de ontslag papieren nog in orde gemaakt worden. Rond half 11 was het dan tijd om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis heb ik eerst rustig met mijn zus op de bank gehangen en een kop thee gedronken. Lekker rustig op je eigen tempo en op je eigen bank.
Daarna was het tijd voor het middag eten. Niet om 12 uur en ook geen warm eten. Nee, om 1 uur en brood.   Heerlijk, weer je eigen tijden bepalen!
Na het eten ben ik gaan douchen, even weer lekker opfrissen dacht ik. Maar toen ik de douche uitliep voelde ik de energie mijn lichaam verlaten. Ik voelde me ineens enorm futloos. Ben daarom ook linea recta naar bed gegaan. Goh, wat lag dat fijn zeg, mijn eigen bed! Ik was na twee seconden gelijk in een diepe slaap gevallen.
Tussendoor was ik nog even wakker, gelukkig had ik voor de zekerheid een wekker gezet. Hierdoor kon ik even naar beneden toe om gedag te zeggen tegen mijn ouders en proberen om wat mee te eten met het avond eten. Dit ging niet echt van harte. Mijn eetlust had ik waarschijnlijk in het ziekenhuis laten liggen, want meer dan een halve aardappel en een paar worteltjes werd het niet.
Direct na het eten ben ik weer naar bed gegaan. En ook deze keer was ik direct vertrokken. Ik had wederom een wekker gezet, zodat ik later de avond nog even wat kon drinken. Dit blijft thuis ook belangrijk zodat mijn nieren goed blijven werken.
Na deze drink pauze had ik me klaar gemaakt voor de nacht. Ondanks ik de hele middag en avond had geslapen , sliep ik de hele nacht als een blok. Ik werd vrijdag pas om kwart over 11 wakker. Blijkbaar moest ik veel slaap inhalen en vroeg de Bleomycine meer energie van mij dan ik had gedacht.

Dag negen. Vrijdag

Toen ik vrijdag wakker werd, was het dus alweer kwart over 11. Ik had het klokje helemaal rond geslapen. Maar ik voelde me hierdoor wel weer goed! Van de vermoeidheid, futloos gevoel, en hoofdpijn waar ik donderdag erg veel last van had, was niets meer van over. Ik voelde me weer helemaal prima. Wat een beetje slapen wel niet met je doet!

Vol goede moed ben ik de dag begonnen. Deze keer met een douche in plaats van een veel te vroeg ontbijt. De douche deed me alleen maar beter. Een goed begin van de dag dus!

Mijn eetlust was ook weer helemaal terug. Dus na de douche heb ik lekker rustig aan gelunched en op de bank gehangen.

Smiddags ben ik begonnen om mijn tas uit te pakken. Hier heb ik lekker de tijd voor genomen en heb me vooral niet gehaast. Verder heb ik niet veel gedaan, gewoon lekker thuis wat rond gehangen.

Savonds was het weer tijd om te eten. Ik had in het ziekenhuis al enkele dagen zin in pizza. Maar helaas stond pizza niet op de keuze lijst van het UMCG. Gelukkig stond die wel op de keuze lijst van Huize Wolters! Een heerlijke pizza met een Potje Genieten van Hertog na als toetje. Wat is het toch weer heerlijk om thuis te zijn!

Later op de avond hebben we met z'n allen gezellig een film gekeken. Nadat de film afgelopen was, was de vrijdag ook alweer afgelopen.

Een dag die me een stuk beter verging dan de donderdag. Een dag waar ik geen last had van de bijwerkingen van de chemo's. Tenminste dat dacht ik. Ik loop al vanaf donderdag met een hele hoge piep in mijn oren. Zo'n piep die je wel eens hebt na een goed avondje stappen of na een groot concert. Deze piep is constant aanwezig. De ene keer wat erger dan de andere keer. Enorm irritant.
Dit blijkt een bijwerking te zijn van de chemo. Dit zal dus waarschijnlijk ook wel een tijdje blijven. Ik moet het maar zo veel mogelijk proberen te negeren. Laten we hopen dat dit de enige bijwerking is van de chemo en dat er niet meer bij zullen komen. De tijd zal het leren.